Zit ik dan, op het strand, tijdens de zonsondergang. Ff de tijdgenomen om weer een verhaaltje te schrijven.

Zoals veel al weten en andere vast wel hebben gehoord. We stoppen ermee... De teleurstelling is groot maar de dag dat we ontslag namen zei ik tegen danny, waar zijn we in godsnaam mee bezig. Als het niets toevoegt aan ons leven en alleen maar energie van ons allebei en een hoop tranen van mijn kant kost, waar zijn we dan mee bezig. Danny zei onmiddelijk, we moeten kappen, we hadden een verdomd goed leven in amsterdam en dit was onze droom geworden en dat is het nog steeds, maar niet onder deze omstandigheden. Ondertussen heb ik ontzettend veel heimwee opgebouwd, verlang heel erg naar mn eigen gedoetje en razzje.

Sinds ons laatste akkefietje hier is het van kwaad tot erger gegaan. Je moet je bedenken je zit totaal afgelegen. We leven hier met 5 mensen uit het buitenland en de rest zijn locals. De locals zijn fantastisch en we vinden het vreselijk dat we hun moeten gaan missen. De problemen zitten in het managementkoppel en chrissy de activiteitenmanager.

Chrissy heeft zoals ik het noem een bedorven ziel. Ik zal eerlijk zijn dat ik nog nooit zo iemand heb meegemaakt. Dat je uit je eigen ongelukkigheid iedereen met je mee wilt nemen in de zelfgecreerde hel waar je leeft. Chrissy is mij onophoudelijk aan het terroriseren. Van het stelen van mijn eieren (niet lachen) tot het continue uitlokken van ruzie. Ik word hier af en toe zo kwaad dat ik voel dat ik haar elk moment een klap op dr neus ga geven. Nu hoor ik jullie denken, loes daar sta je toch boven? Dat doe ik ook meeste van de tijd. Vergeet niet we leven hier 24 uur per dag met elkaar, ik kan nergens heengaan en er zijn ook momenten dat ik me even wat minder voel en juist DAN, slaat ze toe. Zoals ik al zij, een bedorven ziel. Monica zit 24 uur per dag op facebook en david kijkt de hele dag films en American dad.. David en monica ervaren deze baan als erg stressvol en zijn dan ook constant, oververmoeid en liggen dan dagen op bed omdat ze het even niet aankunnen... welcome to the real world... goed denk dat jullie nu een duidelijk beeld hebben.

Daar kwam bij en niet geheel onbelangrijk, we hebben tot op de dag van vandaag geen contract ontvangen, geen salaris ontvangen en er is geen aanvraag voor een werkvergunning gedaan. Ook zijn wij erachter gekomen dat deze niet aangevraagd kan worden omdat Nuarro zijn financiele zaakjes niet op orde heeft.

Ja ik gooi alles eruit hoor, hoef niet meer politiek correct te zijn;)

Dit alles samen besloot mij en danny om te kappen met deze onzin en een kater over te houden aan dit avontuur. Ondanks dat hebben we een rare tijd hier gehad. Dat was de reden dat ik ben gestopt met het schrijven van het blog. Denk niet dat jullie zitten te wachten op een hoop negatieve bla bla de hele tijd.

Maar dann en ik gaan niet lang zitten treuren, we hebben ons ticket omgeboekt met een tussenstop van 3 weken in kenia! Hakuna matata!! Samen met mamma en yvonne (mamma's vriendin). We gaan op safari! Alle tijgerprintjes uit de kast! En dat worden pas verhalen voor op mn blog!! Om alvast in kenia te verdiepen kijken we nu constant de lion king! Ben de liedjes al aan het oefenen. Voor een beetje extra sfeer tijdens de safari;)

Over safari gesproken, vandaag werd er over de walkie talkie geroepen, er zwemt een olifant in zee. Sorry???? Een olifant!!! Tuurlijk.... dus wij eropaf. Wat staat daar in de branding... een OLIFANT!!!! Waar komt een olifant in godsnaam vandaan????

De olifant kan helaas niet aan land komen... daar staan 150 hongerige afrikanen met stenen en speren, klaar om het arme dier te slachten. Stond ik daar, dikke trainen kwamen onder mn zonnebril vandaan. Lekker hypocriet ook, aan de kant staan mensen die dood gaan van de honger en ik sta weer te janken om een dier... Maar zou ik niet hetzelfde doen al ik geen eten had?? Ik ben snel weggegaan, dit kon ik niet aanzien.

Nu zit ik verderop om het hoekje op het strand en hoop ik dat de olifant mijn kant opzwemt, maar ik zie em niet en het word al donker...

Volgende ochtend...

Je gaat het leven wel een beetje anders bekijken hier in the middle of nowhere. Danny en ik eten nu wat vaker met het keukenpersoneel omdat ik gewoonweg dat zwaarmoedige en negatieve van mijn andere collega's niet meer trek. Ze hebben het zoooooo zwaar, ze zijn zoooooo moe, er word niet gelachen en het is een onderlinge strijd wie het het zwaarst heeft. Pfff..... en dan ga je eten met de locals. Die wonen in een stro hutje, waar de regen gewoon doorheen komt. Ze hebben amper eten en drinken regenwater en eten met hun is een feestje, er word gelachen er word gepraat er word gezongen en er word gedanst. Heerlijk!

Ik zit nu in het restaurant. Bob marley knalt uit de speakers. We zijn al 2 dagen de keuken aan het opknappen. 1 groot drama, verf zit overal, behalve op de muur haha. Het schiet voor geen meter op. (in mijn tempo) Maar wat hebben ze een plezier. En iedereen helpt! Hoe krijg je ze zover om te gaan werken. Muziek! Zet muziek aan en ze komen in beweging, ze gaan dansen, zingen en vervolgens krijgen ze een boost energie ofzo en gaan ze als een tierelier!(in afrikaans tempo, dat wel..)

Vandaag zijn monica en david voor een maand vertrokken naar huis (maputo). Danny en ik zouden hun wegbrengen. Maar Danny is alleen gegaan met emmanuel (zn rechterhand) en hij komt vandaag weer terug en dan gaan we van de week samen naar nampula om daar inkopen te doen. Waarom ik niet mee ben gegaan? Omdat ik dan 6 uur lang in de auto hun geklaag moet aanhoren. No thanks, dus nu zit ik tussen dansend keukenpersoneel!

Besef me opeens dat ik ze echt ga missen... kan ik er echt niet een paar meenemen? Misschien nogeira, onze broodbakker, het schattigste mannetje ever.Die standaard 5 broden teveel maakt of we nou klanten hebben of niet. Of misschien 1 van de guards die 1.20 hoog is en nog geen 40 kilo weegt en geen tanden meer heeft. ( weet zn naam eigelijk helemaal niet..) Of toch abudu onze ober die nooit praat maar zo verschrikkelijk lief is en alleen maar lacht.

Toch heb ik deze maanden hier voor geen goud willen missen! En is het helemaal geen kater maar een ervaring om nooit te vergeten!