jaipur

Oke eerste voedselvergiftiging/bacteriele infectie is een feit

En niet een kleintje, nee

Ik werd vanochtend wakker, rond half 7, supermisselijk, pijn in mn buik.

Helemaal leeg gegaan op wc, maar het stopte niet. Om 12 uur lag ik nog te kotsen en rende ik tussendoor naar de wc. Wat voelde ik me ellendig. Het hield niet op dus we zijn met spoed naar de kliniek gegaan en daar werd ik meteen aan het infuus gelegd. Luister als ik het doe , doe ik het goed, ik moet wel een goed verhaal hebben voor thuis. Ik heb verschrikkelijk veel medicijnen gekregen en het gaat al iets beter. Lig ik net de spacen op mn medicatie staat er ineens een aap midden in de kamer hahaha, danny had niets door, dus ik gooide mn kussen vol op zn hoofd, hij was lekker aan het snuffelen tussen onze spulletjes, zo grappig daar waren we niet op bedacht.

Zie je doodziek maar wel scherp!

Een dag later...

Nadat ik dit eerste stukje had geschreven, ging het weer slechter en moest ik terug naar de kliniek. Daar heb ik weer 2,5 uur aan een infuus gelegen, ergens op een bankje achter de counter, midden in een overvolle wachtkamer met zo'n 50 Indiers, die naar je kijken alsof je madonna bent ofzo. Weer medicijnen gekregen en ik weet niet hoe of wat, maar naar een nacht slapen voel ik me weer prima, ben wel slap, maar mn buik is oke. Heb nog voor 2 dagen medicijnen en ik heb het directe nummer van de dokter en mag elk moment naar zn huis komen. Echt te schattig!

De medische zorg is hier erg goed en ze nemen geen halve maatregelen. Ik heb zo veel antibiotica gehad dat er geen bacterie meer in me kan zitten! Dus geen zorgen maken iedereen, wanneer ik me ook maar een ietsiepietsie niet lekker voel ga ik direct weer naar de kliniek.

Vandaag zijn we wel op pad geweest. Eerst naar de monkey tempel. Ja daar zitten apen, heeeeeeeeeeel veel apen, dus ik pindaatjes kopen, zo schattig, dan pakken ze de pindaatjes heel voorzichtig uit je hand, of ze komen naast je lopen en trekken aan je shirt, dat je ze wat moet geven. Eenmaal boven aangekomen bij de tempel werden de apen agressiever (vooral de mannetjes)

Er kwam een mannetjes aap aan en die pakt danny zn hand en trekt zn vingers open. Wij lachen, maar toen ging ie in zn zakken voelen en ineens HAP zo in zn broekzak hahahaha Maar hij beet niet echt hoor, want ze hebben flinke tanden en dan had danny nu wel een gat in zn broek, hing Danny daar met een aap aan zn broek.

We zagen alle indiers apen kreten maken en dan blijven ze bij je vandaan en uiteindelijk liepen wij als 2 grote apen, apenkreten te maken om de opdringerige aapjes te verjagen. Kleine aapjes en moeders waren wel heel lief en voorzichtig.

Stiekem wil ik nu ook een aapje...

Daarna nog wat sightseeing gedaan, ze hebben hier prachtige indrukwekkende kastelen, zo mooi! Nog wat tempels bekeken. Het landschap is een beetje wat je je bedenkt bij afganistan, droog, dor, beetje woestijnachtig, bergen. En de kastelen zijn inmens met veel arabische invloeden (nog steeds het 100 en 1 nacht idee) De helft van de tijd zijn we weer fotomodel geweest voor hele families die met ons op de foto willen, maar ja hoort erbij denk ik. We lachen ons helemaal dood want overal krijg je zo'n stip op je voorhoofd gedrukt, met henna, maar ik heb er zo'n hekel aan. Maar in een tempel kan je dat gewoon niet weigeren, dus elke keer ren ik snel naar buiten en veeg ik het weg, maar bij de laatste tempel, gaf die priester de stip , dus ik dacht wegwezen, maar nee hij wilde boven ook nog ff laten zien... nu hebben we danny krishna en moeder theresa hier, met stip en al... zucht...

Morgen vertrekken we naar Ajmer en daarna reizen we gelijk door naar Pushkar, een heilige plek voor de hindoes. (krijg ik dus nog meer stippen...)

Ik wil toch nog even kwijt, dat ik heel erg onder de indruk ben van dit land en dat de mensen hier een verschrikkelijk hard leven hebben. En al die landen waar we zijn geweest heb ik dit nog niet gezien. Dat vreselijke harde leven gaat gepaard met ontzettend veel vriendelijkheid naar toeristen maar ook naar elkaar. Gister maakte iedereen zich zo vreselijk veel zorgen om mij en stond er binnen 5 minuten een tuktuk voor het guesthouse, ik heb de eerste keer zo'n 2 uur in de kliniek gelegen en de tuktuk chauffeur en iemand van het guesthouse zijn niet van mijn zijde geweken. Uiteindelijk wilde we de tuktuk chauffeer betalen en wilde hij zo'n € 0,60. Maar dan alleen omdat we erop stonden om hem wat geld te geven. Het dokterconsult kostte ongeveer € 1.30 en met medicijnen waren we zo'n €5,- kwijt.

Ze proberen zeker wel te verkopen aan toeristen maar ik moet zeggen dat wanneer het erop aankomt de mensen erg betrokken zijn en altijd bereid zijn om je te helpen, ook op straat als je de weg vraagt ofzo. De gewone burgers letten ook op je of de kooplui je het juiste geld terug geven en tellen het soms nog even voor je na.

Dit is zo'n ontzettende realitycheck. Wat klagen wij toch veel (onderanderen mezelf) voorbeeld: Hier is het simpel, als je niet werkt, ga je dood. Is natuurlijk wel het uiterste maar misschien zouden we dat in nederland eens een tijdje moeten proberen met de mensen die niet aan een ernstige ziekte lijden of oud zijn. Kijken hoe snel je werk vind. En dan nog staan hier jonge jongens, stront te scheppen uit de goot, met blote handen! In een gestreken overhemd, met gesteven kraag en een netjes in de vouw gestreken pantalon. Ongelofelijk! Alle dieren worden gevoed ( ook een gedeelte van hun religie) en is een enorme chaos waar iedereen kalm is. Geen ongeduldige klagende mensen als ze even moeten wachten. Want voor een dokterbezoek wacht je rustig 2 uur in een verschrikkelijke warme wachtkamer met maar 5 bankjes en 50 mensen. Komt er iemand binnen die zieker is, ga dan maar voor. Ik moest gelijk denken in de sportschool, het is zo warm kan de airco niet hoger, of je bent 5 minuten te laat klaar met je les... waar heb je het over!!!

In een restaurant ga je gewoon bij elkaar aan tafel zitten en start je een gesprek, voor ons in het begin wennen maar toen we dat Indiers onderling zagen doen snapte we dat dit gewoon hun cultuur is, wil je dit niet laten ze je met rust.

Beseffen wij eigelijk wel wat we hebben? En dan heb ik het over de dingen waar wij niet meer bij stilstaan. Een kraan met drinkwater! Een toilet. Een huis! Een ambulance. Eten. De meeste van ons, onze gezondheid en voor vrouwen, een vrije wil! Misshien de volgende keer wanneer we lopen te klagen ( en dan bedoel ik vooral mezelf) over een bad hairday of ik heb geen zin vandaag, lieffie ben ik aangekomen? Dat we dankbaar moeten zijn en genieten voor de meest simpele dingen in ons leven.

Zie je ik begin al een guru te worden haha, maar ik meen het wel serieus ik ben echt een beetje ontroerd en geraakt door de dingen die ik hier zie en al het reizen veranderd wel mijn kijk op het leven.